Klaarmaken
Rond twee uur werd ik in mijn blauwe operatiehemd met bed en al de afdeling afgerold, met valium in mijn lijf, en via allemaal sluipgangetjes naar de afdeling hartkatheterisatie gebracht.
Ik was met het aantrekken van het hemd bloednerveus ineens, wat ik daarvoor niet had, omdat je op een afdeling ligt met een heleboel (oude) patiënten met open hart operaties, nieuwe kleppen en weetik wat voor ernstigs nog meer. Bovendien ben je de hele dag bezig met dat hart (en controles), dat is beter dan thuis onzeker zitten te wachten.
Ik werd in een halletje gelegd omdat ze me wat vroeg gebracht hadden. Dat begon gezellig. Uit de kamer naast mij kwam de patiënt die voor mij was geweest, die gezellig naast mij gezet werd, en die me al kletsend veel sterkte wenste. Dat was een goed teken. De man had VEEL meer tijd in beslag genomen dan verwacht, waardoor ik banger was geworden dat mijn behandeling ook langer zou gaan duren, maar dit klonk goed; een vrolijke (ook niet zo oude) man die net de behandeling achter de rug had.
Het personeel was gezellig de kamer voor mij aan het klaarmaken en meldde dat ook, omdat ik te vroeg was, en het klonk allemaal erg gezellig en vrolijk. Ze hadden het nog over het team, dat het liever een vast team was, en ik sloot me daar veiligheidshalve bij aan.
De patiënt voor mij werd weggebracht en ik mocht de kamer in, en moest op het operatiebed kruipen. Dat was een stuk harder dan mijn eigen bedje, en ik heb meteen gezegd dat ik erg bang was voor het stilliggen, maar ook voor mijn rug, die me opspeelt zo gauw ik plat op mijn rug moest liggen.
Ik kreeg een warme deken opgerold onder de knieën en dat was lekker. Verder hebben ze beide liezen gedesinfecteerd met fluorescerend roze vloeistof (ze zeiden erbij dat ze waarschijnlijk toch alleen de rechter gingen aanprikken maar dit was voor de zekerheid), en een schaamlapje van papier aangebracht. Links van mij hing een enorm beeldscherm, van wel anderhalve meter, er was een ring om mij heen waarmee volgens mij de nieuwste 3Dscans gemaakt konden worden (en waar de chirurg (pittige vrouw) nog niet zo blij mee was). Verder nog twee röntgenapparaten voor op mijn borst, en aan mijn voeteneind enkele ramen (ongetwijfeld tegen de straling bestand) waarachter 2 mensen zaten. Bij mij in de kamer de chirurg rechts van mij, een aardige vrouw die me gerust moest stellen en een man die dat ook deed.
Ik kreeg overal plakkers voor de ECG’s en ook twee peddles van aluminiumfolie-stickers om eventueel te kunnen defibrileren. De ene op mijn linkerschouderblad en de ander rond mijn rechtersleutelbeen. Dat vond ik eng, maar ik was nog steeds vrolijk en ging er met goed gevoel in. Over mijn lichaam kwam een heerlijk warme deken. Alleen mijn linkervoet stak uit, en die heeft nog uren als een ijsklompje aangevoeld.
Ik heb nog de vraag gesteld hoe ze toch een plek in een almaar pulserend hart vol bloed konden markeren om dat later stuk te kunnen branden. Het antwoord van de chirurg was; welk beroep oefent u zelf uit? Op mijn antwoord “bouwkundige” zei zij enkel; “dat dacht ik al; een technisch beroep.”
Geen antwoord dus. Ik vroeg ook nog of ze door een ader of slagader gingen. Het antwoord was EERST door een ader proberen.
Het was gezellig, en er werkte iemand niet mee, dus de chirurg zei nog “schiet eens op, mevrouw wil hier vast zo snel mogelijk weer vandaan!” waarop ik eerst volmondig ja zei, maar toen mijn antwoord nuanceerde met “ik heb eigenlijk liever dat het goed gebeurt”.
Aanboren
Ze begonnen met een aantal prikjes in mijn lies ter verdoving. Dat waren normale vervelende verdovingsprikjes, niet veel aan. Toen begon de chirurg met het aanboren van mijn rechter ader.
Ik kon er niets aan doen dat ik mijn rechterbeen meteen optilde, wat niet mocht. Nu moest het weer, en ik moest hem perse stilhouden. Het was een reflex geweest, dus ik heb HEEL veel moeite moeten doen dat been op de tafel gedrukt te houden. Maar dat lukte, en de naald zat erin. Dat was maar heel even vervelend geweest.
Ik was op dat punt nog steeds vol goede moed.
Toen gingen ze de “slang” inbrengen. In eerste instantie leek het naar mij been te gaan; de verkeerde kant op. Dat beaamde ik. Ik heb nog verbaasd uitgeroepen “wat voelt dat grappig!” Je voelt natuurlijk in de aderen niets, maar het eerste stukje ligt nogal onderhuids, en zit vlak onder de zenuwen. Ik voelde het eerste stukje “schuiven” en dat kietelde inwendig heel grappig.
De chirurg stopte om via de röntgen de kijken of hij de goede kant op ging (weet het antwoord niet) en toen ging ze door. Dat was een rotgevoel, en toen was er iemand nodig om mij gerust te stellen door te vragen of ik een vriend had en kinderen en honden en katten…. Blerk, een raar-rotgevoel. Toen de kabel mijn hart bereikt had, moesten ze weer even stoppen, en ik kon alleen maar uitbrengen dat het zo rot voelde, omdat ik em kon voelen zitten in mijn hart! (rechterbovenkant). Dat was raar, dat zou ik niet moeten voelen. Het duurde even dat ik zo moest blijven liggen, en toen gingen ze beginnen.
Foute plek zoeken
Toen gingen ze beginnen. De chirurg ging telkens een plekje aanstippen en dan door middel van een elektrisch pulsje kijken of mijn hart op hol zou gaan. Ik had al verteld dat ik daar het ergst tegenop zag, omdat ik dat vreselijk had gevonden in het hotel destijds.
Wat er gebeurde was: Ze riep een coördinaat naar de mensen achter glas, dan deed ze iets, en dan maakte mijn hart al dan niet een huppeltje. Dat huppeltje werd soms een echte ritmestoornis, maar dan heel kort; zij konden het bedienen en dus ook weer laten stoppen.
Het was eerst niet vervelend, maar bij aanvang al hadden ze gezegd dat ik duizelig kon worden. Dat werd ik dan ook (ben de volgordes wat kwijt). Ik zei dat ik duizelig werd, en dat het erger werd, en ze begonnen over een lage bloedduk, en ik zei nog dat ik dat wel vaker had; een lage bloeddruk. De 1 riep tegen de ander; “ze is bekend met te lage bloeddruk” maar dat moest ik rechtzetten. Ik zei dat ik alleen maar een nette maar lage bloedddruk heb steeds (110/64 oid). Ik werd echt beroerd tijdens (volgens mij) deze procedure, en ze stopten. Vrij in het begin al, waardoor ik dacht; zul je zien dat ze het nu niet kunnen doen en dat ik terug moet komen… L Ik werd weer niet lekker en naar later bleek is mijn bloedduk 1 keer weggevallen (dat is erg laag!). Ik vermoed rond dit punt hier. Ik kreeg het bloedheet, begon te zweten en meldde dat (niemand in mijn buurt he? Heel eenzaam!) De vrouw van het geruststellen kwam naar me toe en gaf me een nat washandje op mijn hoofd. Dat was lekker.
Ik weet niet of ze verder nog iets gedaan hebben, maar toen ging het verder.
Aanprikken, wachten op een hart-van-slag en doorzoeken. Het ophol gaan van het hart was nogmaals niet eng, alleen vervelend. Het was eigenlijk het gevoel dat ik HEEL regelmatig de laatste tijd in bed had, en dat ik altijd heb aangezien voor een aanzet-tot-van slag raken. Dit WAS echter al het boezemfibrileren bleek later! Ik heb dus VEEL meer last gehad dan ik dacht, door de medicijnen heen zelfs!
Afijn, het duurde niet eens zo heel lang dat ze het gevonden hadden.
Tijdens de behandeling vroeg de chirurg me wel eens of het nog ging, en ik vroeg haar een keer of het nog lang moest duren. Toen zei zij; “ik heb de hele dag de tijd, en ook ik heb liever dat het goed gebeurt!”
De chirurg kwam bij me staan en zei dat ik gespannen was als een veer. Dat had ik zelf al geconstateerd; ik lag de schudden en had ongecontroleerde schokbewegingen van de stress. Ze zei dus dat ik iets kalmerends in mijn infuus zou krijgen. Ik heb nog gezegd dat ik al wel valium had gehad (je weet niet wat die doktoren weten he? ) en ik dacht; “welk infuus? Ze hebben me niet aangeprikt”. DOMDOMDOM, ik lag in mijn lies open, een rechtstreekse verbinding met mijn hart!
De chirurg begon dwingend op me in te praten. Ik moest HEEL goed naar haar luisteren. Wat ze hadden gezien was een extra geleidend weggetje (van rechterboezem naar rechterkamer) dat naar mijn AV-knoop leidde. Dat moest onderbroken worden, want dat zorgde voor de ritmestoornissen. Maar… LUISTER NAAR ME, KIJK ME AAN! (riep ze er steeds doorheen, ik was wat suf toen al) het was niet de bedoeling om te dicht in de buurt van de AV-knoop te komen, want dan was de geleiding van mijn hart stuk, en moest ik een pace-maker. Ik vroeg of het risico voor mij nu al verhoogd was op deze pace-maker, en dat was niet zo zei ze.
Ze vertelde nog dat ze zo weinig mogelijk zouden gaan doen, aangezien ze liever niet te veel wegbrandde. Ze zou op het elektrische weggetje zo ver mogelijk van de AV-knoop af beginnen en dan het hele weggetje richting AV-knoop wegbranden tot het voldoende was, en niet te dicht bij die knoop komen.
Ik moest nogmaals HEEL goed luisteren, het was in het allergrootste belang dat ik straks stil ging liggen. HELEMAAL stil. Ik mocht alleen maar gelijkmatig ademen. Ik moest (en dat herhaalde ze allemaal enkele keren) NIET antwoorden op vragen, moest me maar gewoon onbeschoft gedragen, en als ik pijn voelde moest ik mijn ogen dichtknijpen, dat konden ze dan zien op de camera, en dan zouden ze stoppen. Ze wist zelf wel welke plekken pijn zouden doen. Ik heb voor mezelf hardop herhaald wat ik moest doen, en ze leek tevreden. Rustig doorademen, geen beweging, en niet praten. “want”, zei ze, “als jij beweegt dan brand ik verkeerd”. Ze legde nog uit dat zij elke keer “start” zou zeggen. Op dat moment hoorde ik een piep en pas als zij “stop” zei zou de piep en dus het branden stoppen. De sessies zouden zo’n 60 seconden aanhouden.
Brrrrrrrrr
Er moest een slang uit mijn hart, en eentje worden aangebracht. Dat laatste zou tien tellen duren, en ze ging hardop tellen. Het was een rotgevoel, maar ze was er al bij zes. Ik vermoed dat het brandapparaat wat dikker was dan de andere spaghetti-slierten.
Iedereen ging weer achter glas geloof ik, en ik was alleen met de vrouw die mijn hart kapot kon branden.
Ik was al doezelig aan het worden van de
extra kalmerende middelen (roesje?) en ik mocht eraan toegeven. Ook toen ik
vroeg of ik in slaap mocht vallen mocht dat.
Branden
Het begon en ik vond dit ENG. Maar gelukkig waren de piep-periodes veel korter dan 60 seconden. Ze heeft een keer of 20-25 gebrand, en er waren 2-3 lange keren, en de rest varieerde van 5 seconden tot 20? Ik heb GEEN idee. Het was super-eng, omdat ik zo bang was dieper te ademen. Ik had zo het gevoel dat ik ging hyperventileren… Ik lag naar een richel in het plafond te kijken en probeerde heel erg gelijkmatig te ademen. Zo gauw zij “stop” had gezegd kwam er al weer een “start” dus ik durfde ook tussendoor niet te zuchten. Ik vermoed dat de controlekamer het brandapparaat bediende, en dat daarvoor de commando’s nodig waren. Soms werd er overlegd over de coördinaten, net als ze al hadden gedaan in het zoekonderdeel. Dan hoorde ik uit speakers iemand met haar debatteren over de A16 en de G7. Ik vermoed dat het hart voor hen onderverdeeld was in sectoren, en dat ze op die manier konden “markeren”.
Het engst was dat ze enkele keren paniekerig “stop!” riep, waardoor ik steeds dacht dat ze nu te ver was gegaan, en dwars door mijn hart had gebrand (dat risico bestond echt he?). Vreselijk om te horen…
Het duurde HEEL lang, maar vanuit de controlekamer hoorde ik wel kreten als “het gaat goed” ofzo. Ik denk tegen mij, maar ik mocht niet reageren. Ik heb een keer of 4-5 mijn ogen dichtgeknepen van de pijn, en in totaal voelde een keer of 10 als pijn. Een heel vreemde gewaarwording, en vooral eng. Ik was erg bang in paniek te zullen raken.
Ze controleerden ondertussen een aantal keer met de röntgen (heb HEEL veel gehad denk ik, want ook in de zoek-periode moesten de mensen achter glas gaan staan) en op een gegeven moment stopten ze.
De chirurg kwam weer naar me toe (ik was half slaperig, doezelig, DOODMOE en kapot) en vertelde dat ze nu gingen testen of het al genoeg was geweest. Dat zou 15 minuten duren, en dan brachten ze mijn hart in een steeds hoger ritme.
Testen
Iedereen ging gezellig in de controlekamer zitten (ik kon e soms horen babbelen) en via het infuus kreeg ik een hart-opjaag-middel. Mijn hartslag ging al vrij snel omhoog, maar ik merkte tot mijn grote ergernis een overslag.
En nog een, en nog een. Ik begon te balen, omdat ik vermoedde dat het dus nog niet genoeg zou zijn geweest. En ondertussen joeg mijn hart steeds sneller. Toen ontdekte ik dat er een seconde na elke overslag er een piepje ging vanuit de controlekamer. En dat er in dat overslaan ook een ritme zat!
Na wat voor mij een half kwartier leek, kwam de man naar me toe, om mijn hart via het infuus nog eens sneller te laten gaan. Inmiddels was het al ZO hoog, dat ik moeilijker ging praten. Ik vroeg hem of we al op de helft van het kwartier waren, hij wist niet welk kwartier. Ik zei dat “mevrouw” gezegd had dat het een kwartier zou duren, maar hij vertelde me dat ik maar moest rekenen op eerder een half uur.
<zucht>
Ik vroeg of zij die overslagen deden, en dat was gelukkig wel het geval! Om de 8 hartslagen zorgden zij ervoor dat het 1 keer oversloeg! Dus dat deed ik niet! Het ging hartstikke goed zei hij.
Het infuus ging omhoog en mijn hart ging nog sneller. Ik had de neiging om flauw te vallen, en voelde me echt beroerd. Het was ongeveer weer net als in het hotel in Duitsland, en ik vind het jammer dat ik achteraf niet heb gevraagd tot hoe snel ze het hebben opgejaagd.
De man kwam weer naar me toe en het infuus ging nog hoger. Toen kon ik echt amper nog kon praten. Als hij vroeg of het nog ging, en ik moest eerst in- en uitademen om dan een “ja” eruit te kunnen zuchten. Net als in het hotel. Ik vermoed dat de hartslag RUIM boven de 200 is uitgekomen.
Ondertussen had ik het niet meer, en ik voelde dat ik ofwel flauw zou vallen of in slaap. Een van beide gebeurde, en ik werd (tellen later?) wakker, en merkte dat mijn hart weer normaal was. Zouden ze dat ook middels het infuus geregeld hebben?
Ik werd vrij snel helder (ook via het infuus?) en ik werd door iedereen gefeliciteerd. Het was erg goed gegaan, en de aardige man zei dat hij met vette letters in het rapport zou zetten “ablatie geslaagd”. Daarbij had ik het ook erg goed gedaan.
Ik was ZO opgelucht he?
De chirurg kwam bij mijn gezicht en vertelde dat het goed was gegaan. Dat ze het minimale gedaan hadden en dat het voldoende leek te zijn. Ik had nu litteken weefsel in mijn hart, en er bestond een kans dat dat weer terug zou groeien, maar, voegde ze er luchtig aan toe “dan zien we u hier gewoon weer”. Voor nu zag het er geweldig goed uit. Ook zij feliciteerde me. En ik heb haar eeuwig bedankt en zo. Ik moest maar een weekje thuisblijven, en rustig aan doen. Mijn hart had een marathon gelopen, ook al had mijn lichaam daar niets van gemerkt. (dat waren MIJN woorden na Duitsland!!!!)
Verder zal ik nog lange tijd erg moe zijn, en een half jaar (geloof ik dat ze zei?) last hebben van hartoverslagen. Over drie maand moet ik weer bij de cardioloog zijn, en dan hoor ik wel meer, en krijg antwoord op de vragen die ik nu al heb!
Dat mijn linkervoet geen bloed meer bevatte gaf niet, ik heb em ‘s nachts weer warm gekregen (echt!). De chirurg haalde de kabels eruit door mij heel diep te laten zuchten ofzo, dat was zo gepiept. Toen heeft ze een tijd op mijn lies geleund met haar halve gewicht, en toen hebben ze een knol van een drukverband aangebracht. Ik kreeg het ZO koud dat ik nog wat warme dekens over me heen kreeg en in mijn eigen bedje mocht schuiven zonder mijn hoofd op te tillen en mijn rechterbeen te bewegen (de eerste 3 uur). Ik lag in mijn eigen bed en werd weer naar het halletje gerold. Iedereen blij en vrolijk en feliciteren en zo, en toen ze maar 2 seconden van mijn bed waren begon ik te janken. Iemand schrok en kwam naar me toe, heel lief, met papieren zakdoekjes. Ze vroeg was er was en ik zei dat ik vermoedelijk nog erger gespannen was geweest dan ik zelf al dacht. De aardige man kwam erbij en ik wilde stoppen met janken. Is gelukt. Hij probeerde me af te leiden en las op wat hij daadwerkelijk in zijn verslag had geschreven, en dat de behandeling ook kort (5-6 kwartier) geduurd had, en dat het echt zo ontzettend goed gegaan was.
Toen had ik nog een vraag. Ik zei “als een hart nu zo (handen uit elkaar; een enorme schnitzel aanwijzend) groot is, hoe groot zijn dan de littekens? Puntjes?”
Hij corrigeerde me eerst, en zei dat ik het hart van een varken aanwees. Ik zei snugger; “die zijn toch inwisselbaar?” Ja, maar die geven vaak problemen doordat ze te groot zijn en bij mensen organen wegduwen. Hij balde zijn (grote) vuist en zei dat een hart die grootte had. De littekens waren zo groot als het oppervlak van zijn (best wel dikke) pink. Daar schrok ik wel van; dan is er een behoorlijk deel van mijn hart nu litteken weefsel!
Maar goed, het huilen stopte, ik werd al snel naar de afdeling gerold, waar ik ondanks alle bezoek (niet voor mij) een uur heel diep heb geslapen (nadat ik iedereen een geruststellend smsje gestuurd had).
Ik merkte nog wel dat ik niet moest gaan nadenken over dat ze in mijn hart hadden zitten wroeten, want dan voelde ik de tranen al weer opkomen.
Na 3 uur mocht ik mijn hoofd weer optillen en iets rechtop zitten (ook om te eten, ik was nog nuchter en het was al half zes?). Rond tien uur ging het drukverband eraf, en ik bleek nog 2 druppeltjes gebloed te hebben, terwijl er op de operatietafel een flinke plas had gelegen. Het sneetje (twee; omdat ik de eerste keer bewoog???) is hoogstens 2 mm breed en ziet er prachtig uit! Niet eens een blauwe plek eromheen, wat aangeeft dat de chirurg het goed heeft afgekneld met haar gewicht.
Mijn hartslag was steeds keurig regelmatig, wat niet het geval was geweest VOOR de behandeling; dan moesten de verpleegsters steeds een tijdje puzzelen om te kijken wat ze op zouden schrijven…
Het voelt alleen nog een beetje als een blauwe plek, wat prettig is, want dan voel ik echt dat ik wat mankeer. De eerste dag (en gister nog een beetje) had ik een “beurs” hart. Alsof het gekneusd was, wat misschien ook wel zo was.
Ik blijf het idee vreselijk eng vinden, dat ze in mijn hart hebben zitten branden. Ik heb nu wel antistolling, omdat er tijdens het branden stolseltjes hebben kunnen ontstaan, die moet ik 6 week blijven slikken. De bètablokkers ben ik van af! Wat me toch ook geraakt heeft is dat ik veel meer last heb gehad dan ik eigenlijk dacht! Ik had zo vaak ’s avonds in bed dat rare gerammel met twee ritmes door elkaar, maar dat WAS al dat boezemfibrileren blijkt nu! Dwars door het gebruik van de bètablokkers heen.
Ik ben OPGELUCHT!!!!!! En hoop dat het voor de rest van mijn leven gerepareerd is!