Stofzuiger
Een bijzondere gewaarwording vond ik het toen Lonneke een jaartje geleden ongeveer met de stofzuiger mee begon te zingen. Ik kan me nog zo goed herinneren dat ik dat altijd deed. De toon van de stofzuiger opzoeken, mee hummen, en dan heel langzaam zakken, net naast de toon van het apparaat, en dan weer omhoog. Net zo lang als je lucht had. En dan snel inademen en opnieuw beginnen. En dan omhoog. Zoeken naar halve tonen, die kriebelig lelijk klinken, en hele tonen die erg mooi kunnen zijn.En dan net zo lang doorgaan tot mijn moeder er stapelgek van werd.‘Hou daar eens mee op!’
Haren knippen
Sinds een aantal jaren draag ik een ring. Aan mijn linker ringvinger, de hand waarmee ik haren kam. Nu doe ik dat helemaal niet vaak, niet bij mezelf en niet bij de kinderen. Maar soms moet het. Bij het haren knippen bijvoorbeeld. Het was me nooit eerder opgevallen, maar ineens was daar een paar jaar geleden het getik van de ring tegen de kam. Een heel bekend geluidje, dat altijd klonk als mijn haren werden geknipt door mijn moeder. Als de haren net niet helemaal in de klit zaten, maar ook niet helemaal gladjes te kammen waren wilde de kam van mijn moeder bij mijn haarpunten aangekomen maar al te graag terugklappen tegen haar ring. Wel een lekker geluid.
Verder was het haren knippen een regelrechte ramp, omdat iedere haar op mijn hoofd per stuk verbonden is met een eigen zenuw. De elektrische stroompjes liepen dan via mijn hersenen (daar kwamen ze toch langs) regelrecht naar mijn mond. Daar werd ieder signaal omgezet in een “au!” Maar het getik maakte de pijn voor een deel goed. Ik probeer bij mijn kinderen die voor twee derde deel mijn hoofdhuid hebben geërfd de kam zoveel mogelijk terug te laten klappen.